#101 Maak een verre reis

"Wil je met mij mee naar Indonesië?" vroeg een vriendin op een regenachtige herfstdag in 2015. Ik dacht dat Hanneke een grap maakte. Maar een jaar later is het ticket geboekt en reizen we via Qatar naar Azië. Het is geen gewoon vakantiereisje, want voor haar bedrijf Global Spirit bezoeken we vrijwilligersprojecten voor dieren.

Op zondag 16 oktober 2016 worden we uitgezwaaid door onze gezinnen. Voor ons allebei de allereerste keer dat we zo lang (15 dagen) zonder gezin weg van huis zijn. Op Schiphol checken we de bagage in. "Is dat alles?" wordt ons gevraagd. Oké, we zijn vrouwen en nemen vaak te veel mee. Maar we moeten dit keer wel alles zelf sjouwen. Dus ja, dit is het.

Zand en zinderende hitte
De tussenstop maken we midden in de woestijn. En wat is het er heet! Zelfs midden in de nacht is het nog 38 graden. Doha, de hoofdstad van Qatar is de thuisbasis voor Chris, de broer van Hanneke. Hij werkt als dierenarts bij een grote dierenkliniek. De volgende dag krijgen we een tour door de stad: winkelcentrum Villaggio, Souq Waqif, boulevard de Cornice en Pearl of Qatar. Opvallend is dat er heel veel gebouwd wordt, waaronder het nieuwe voetbal stadium en een metrolijn. We worden zelfs nog getrakteerd op een bijzondere stoet van de kamelen van de sultan. We sluiten af met een drankje in het zeer chique hotel Sharq alvorens we naar de luchthaven gaan om verder te reizen naar Indonesië.

Lange reis
In Jakarta aangekomen vliegen we meteen verder naar Jogjakarta. Die middag dat we aankomen is onze enige kans om de Prambanan te bezoeken. Na een 'powernap' zijn we weer onderweg en is bij ondergaande zon dit prachtige tempelcomplex te aanschouwen. Aansluitend gaan we naar het Ramayana Ballet. Een dans en drama voorstelling begeleid door traditionele gamelan muziek. Maar door de lange reis en het tijdsverschil vallen we na een uur allebei in slaap.

Werken op het project
De volgende ochtend is het eindelijk tijd om een project te bezoeken. Per taxi verlaten we snel de stad en zien we meer van het platteland. We stoppen nog even bij een lokale markt. In kleine overdekte gangetjes verkopen vrouwen etenswaar dat uitgestald ligt op gevlochten manden. Na 2 uur rijden komen we aan bij het project. Daar krijgen we een rondleiding en de volgende dag mogen we zelf aan het werk. We bereiden voedsel voor een aantal dieren op het project: orang-oetans, gibbons, langstaart makaken. Ook rijgen we doppinda's aan elkaar voor de kaketoes en papegaaien. 's Middags verdelen we het eten en krijgen de primaten takken om een nest van te maken. Een zeer intense ervaring om zo dicht bij bijzondere dieren te mogen zijn. Naast het verzorgen van dieren wordt er op het project ook gewerkt aan een nieuwe ruimte voor de honingbeer. Met een spatel en emmertje vol cement in de hand, hebben we een nieuwe muur mooi glad gestreken. Het 'mannenwerk' dat wij deden werd onder toeziend oog van de projectstaf goedgekeurd. Deze Indonesische staf moet nog steeds wennen aan sterke Europeanen (lees: vrouwen) die werken. Dus we waren een heuze attractie. Op woensdagmiddag geven vrijwilligers van het project op een kleine school in de buurt Engelse les. Dus ook wij mochten voor de klas. Vooral de meisjes waren ijverig en wilden van alles over ons weten. 's Avonds kregen we bij een gezin uit de buurt een diner aangeboden. Wat een feest! Dingen gegeten die ik nooit eerder heb gehad (volgt later in ander blogbericht).

Vroeg op
De volgende ochtend stappen we om half vier in de auto om de Borobudur tempel nabij de actieve Merapi vulkaan bij zonsopkomst te bekijken. 's Werelds grootste Boeddhistische tempel is een ongelofelijk groot en imposant bouwwerk. Bovenop staan kleine stoepa's rondom een grote stoepa. Een fotogeniek moment bij zonsopkomst. Terug in Jogjakarta bezoeken we het Paleis van de Sultan en sluiten we af in Jalan Malioboro. Deze straat is de levensader van Jogjakarta. De sfeer, de mensen en de heerlijke geuren van het eten komen je tegemoet.

De volgende ochtend staan we wéér vroeg op. Dit keer om een 'sprong' in het diepe te maken. Nou ja, een sprong was het niet. Maar diep was het zeker. Hangend aan een touw zakken we zo'n 50 meter een sinkhole in naar de bodem van de verticale grot Jomblang. Ik had de neiging om mijn adem in te houden, zo snel zakten we naar beneden. Beneden liepen we over een glibberig pad verder de grot in. En ineens was daar het licht. Onbeschrijfelijk mooi hemelse licht dat door een gat in de enorme grot scheen. Het is er zo groot, dat er met gemak een flat van 5 verdiepingen in past. Het licht dat gefilterd wordt door vocht en planten, straalde schuin door de ruimte. Een ' life time experience' mag ik het wel noemen. Zo ontzettend bijzonder! Oh en de terugweg omhoog ging ook via dat ene touwtje, maar dan met behulp van zo'n 20 mannen die ons weer naar boven trokken. Deze ervaring zorgde ervoor dat de volgende grot 'Goa Pindul' die we bezochten nogal saai was. Op een rubberen band dreven we over het water door een grot. Leuk, maar niet zo spannend en bijzonder als Jomblang.

De bergen in
Van Jogjakarta reizen we per trein naar Jakarta. Een prachtige treinreis door het platteland en langs  rijstvelden. Helaas ging het na een uur regenen en vielen we door de vermoeidheid allebei in slaap. Eén voordeel: we kwamen uitgerust aan in Jakarta. En dat was nodig ook, want de dag erna moesten we weer vroeg in de auto om een lange reis naar Cikananga te maken. We kwamen na 5 uur aan op het project. "Snel gereden" kregen we te horen. In het bergdorpje ligt het project dat geleid wordt door de gepassioneerde Nederlandse Willemijn. Het dierenwelzijn staat bij dit project absoluut voorop. Telkens wordt gekeken of een dier vrijgelaten kan worden. En zo niet, of het dier dan een beter onderkomen kan krijgen. Met geldinzamelacties worden nieuwe en moderne ruimtes voor de dieren gebouwd. Waaronder veel bedreigde diersoorten, zoals orang-oetans, gibbons, roofvogels, schildpadden, honingberen, panter, krokodillen en lori's (trage, nachtactieve halfapen). De terugweg naar Jakarta was wat minder snel. Vlak nadat we vertrokken begon het hard te regenen en te onweren. Wegen liepen onder water en omdat het vrijdag was leek iedereen de weg op te gaan. Overvol. Een tweebaansweg wordt gebruikt alsof het een vierbaansweg is. Met lokale minibusjes die om de 10 meter stoppen, scooters die links en rechtsinhalen en vrachtwagens vol met mensen die achterop schuilen voor de regen. We hebben er ruim 10 uur over gedaan.

Roofvogels op een eiland
En natuurlijk moesten we de volgende ochtend weer vroeg op. Met een boot vertrekken we vanuit de haven van Jakarta naar Kotok. Een klein beschermd eiland waar we het derde en laatste project van deze reis bezoeken. Op het eiland worden verschillende roofvogels opgevangen, waaronder het symbool van Jakarta: de Brahmaanse wouw. Veel vogels worden na herstel weer vrijgelaten. Ze verblijven in grote hokken met netten eromheen. Uiteraard gaan we ook hier aan het werk. Door een storm is een grote boom op twee hokken neergestort. De netten maken we los en de ijzeren buizen halen we uit elkaar. Ook hier zijn die lange Hollandse meiden een bijzonder en sterk fenomeen: zonder veel moeite breken we de boel af. En dat wekt nogal veel verbazing bij de projectstaf. De cultuurverschillen zijn op een positieve manier goed merkbaar. We hebben nog even een uurtje om te snorkelen. En wat hebben wij een geluk: naast de prachtige tropische vissen en koraal zien we een zeeschildpad vlak naast ons zwemmen.

's Middags begint onze weg terug naar huis. Met de boot naar Jakarta, overnachten en souvenirs kopen in het centrum, met het vliegtuig naar Doha en dan naar Amsterdam. Op Schiphol staat onze familie op ons te wachten. Wat een heerlijke thuiskomst. Terugkijkend op de twee weken was het een indrukwekkende en inspirerende reis. Heel veel gezien en geleerd in een zeer korte tijd. Lieve Hanneke, bedankt voor de uitnodiging! Ennuh, wanneer gaan we weer?

Doel 101: Done it!!

Wil je ook eens een vrijwilligersproject in Indonesië bezoeken of ergens anders? Ga dan naar www.globalspirit.nl en lees meer over de bijzondere projecten met dieren.